Op weg naar 85 jaar TIG, deel 6: de jaren ’90

Voor dit deel van de geschiedenis van TIG sprak ik met Marianne van der Knaap. Marianne is in 1977 lid geworden en dus ook één van de leden die langere tijd lid is. Zij vertelde me dat voor haar de jaren ’90 bij TIG vrolijk en onbezorgd waren. Zij was zelf in die tijd zo rond de 40 jaar en zegt: “Ik was net van de jonge meisjes rollen af. Ik heb in de jaren ’90 veel grote rollen gespeeld, dus ook veel hoofdrollen.

We speelden veel blijspelen en kluchten maar ongeveer om de drie stukken werd er een serieuzer stuk gespeeld. De repetitie was, net als nu op de woensdagavond en de uitvoering vond eveneens op de maandagavond plaats. Er waren wel minder heren dan dames, maar er waren niet echt te weinig heren. We konden de heren- en damesrollen altijd wel invullen.

In 1995 speelde ik een piepkleine rol, die van mevrouw Bus. Dat was in het stuk ‘De Kat op het Spek’ Ondanks dat het een kleine rol was, misschien 7 bladzijden tekst over het hele stuk, was het mijn favoriete rol. Mevrouw Bus was loodgieter. Zij werd te werk gesteld bij een hele rijke familie. Daar probeert ze ook op niveau te praten en zich te gedragen, terwijl ze dat vanuit haar eigen achtergrond helemaal niet gewend was. Ik las de rol in het boekje en ik werd er helemaal verliefd op. Mevrouw Bus zag er mannelijk uit en gaf de indruk dat ze lesbisch was, maar dat was ze niet. Ze was getrouwd met Sjakie, die verder in het stuk niet voorkomt.

John Donders schreef twee extra scènes erbij, zodat mevrouw Bus meer op het toneel kwam. Het publiek was dol op mevrouw Bus. Eén van de uitspraken van mevrouw Bus was: “Voordat ik een Bus werd, was ik een Pot” (doelend op haar meisjesnaam die veranderde toen ze trouwde).” Marianne vertelt dat ze een man op de eerste rij zag zitten die van zijn stoel viel van het lachen toen ze dit zei. “In de rijke familie waar mevrouw Bus aan het werk was, werden veel sandwiches geserveerd. Maar iedereen was aan de lijn. Alleen mevrouw Bus niet. Die verzamelde letterlijk de sandwiches. De zaal lag in een deuk iedere keer als dat gebeurde.”

Marianne: “In 1996 speelde ik in ‘Nee schat, nu niet’. Ik speelde een vrouw die bedrogen werd door haar echtgenoot. In dat stuk gingen alle mannen vreemd. En ze beloofden hun vriendin en ook hun vrouw een bontjas. Daarom speelt het stuk zich af in een bontzaak. John Donders heeft veel geregisseerd in de jaren ’90. De repetities vonden vanaf halverwege de jaren ’90 plaats in ‘Ons Eiland’, waar ze vandaag de dag nog steeds plaatsvinden.

In 1999 speelde ik de hoofdrol in ‘Alles Voor De Tuin’. Het stuk speelde zich af in een buurt waar veel mensen de schone schijn ophielden. Zelf speelde ik een huisvrouw die alles over had voor haar tuin. Ik werd van huisvrouw hoer omdat ik voor de buurt de schijn op wilde houden dat ik het financieel goed had. Als mijn echtgenoot in het stuk erachter komt dat ik de hoer speel, wordt hij verschrikkelijk kwaad. In het script stond: ‘Hij slaat haar vol in haar gezicht’. Ik sprak af met mijn tegenspeler, Kees Poelman, dat hij maar gewoon moest slaan. Maar dan sla ik ook echt terug! In het script stond namelijk dat ze ook terug moest slaan.

Bij het meerdere keren repeteren van de scène was dat slaan wel vervelend. Maar het pakte goed uit op de voorstelling. Je hoorde de ‘aaaah’ door de zaal gaan toen ik geslagen werd. Maar toen ik eenmaal vol terugsloeg, kreeg ik een open doekje (applaus tussendoor). 15 jaar eerder hadden we dit stuk ook al eens opgevoerd en toen speelde ik de hoerenmadam. Ik hoopte deze rol nog eens te krijgen maar ik werd dus huisvrouw die hoer werd.

We hadden een keer een etentje van TIG, na een opvoering. Ik en mijn twee vriendinnen van TIG gingen er met de auto naartoe. Op de terugweg wilde de auto niet starten. Het was al een uur of half één. Het was in een tijd dat er nog geen sprake was van mobiele telefoons. Dus wat moesten we doen? Ik kwam op het idee dat de laatste bus binnenkort zou vertrekken. Wij op een holletje naar de bushalte. En ja hoor, daar kwam hij aan. We zaten wat te giebelen in die bus. De buschauffeur reed dus zijn laatste route. Ik vroeg hem of hij in een bepaalde straat kwam maar dat was niet het geval.

Op een gegeven moment gaat de bus rechtdoor waar hij naar rechts had moeten gaan. En we merken dat hij naar het huis van één van mijn vriendinnen gaat. Daarna naar het huis van de andere vriendin en mij zet hij ook voor de deur af. Zo werden we na het etentje van TIG luxe door de bus helemaal thuis gebracht. Binnen de vereniging werd hier nog lang over nagepraat.

Zo komt er een einde aan weer een decennium binnen Toneelvereniging Tot Ieders Genoegen, een einde aan een heel millennium, zelfs! Over de jaren 2000 en verder lees je meer in de volgende aflevering van ´Op weg naar 85 jaar TIG´.